Andrea Itúrburu từ Mae Pu Kha, San Kamphaeng District, Chiang Mai, Thailand

andreaiturburu

04/29/2024

Dữ liệu người dùng, đánh giá và đề xuất cho sách

Andrea Itúrburu Sách lại (10)

2019-11-28 15:30

Tình Yêu Của Con - Con Yêu Cha Vì Cha Thật Tài Ba Thư viện Sách hướng dẫn

Sách được viết bởi Bởi: Nhiều Tác Giả

Over Blue Nights probeer ik al een aantal dagen iets te schrijven: het wil niet. Dit is wat ik al had (en het gaat niet eens over het boek zelf..): Ik vroeg laatst aan mijn moeder of het moeilijker is om te schrijven over het verliezen van je man of de dood van je kind. Eerst koos ze voor de laatste, geen twee tellen later de eerste. En toen wist ze het niet meer. Ze vroeg waarom ik het wilde weten. 'Ik lees nu Blue Nights van Joan Didion. Weet je wel? Haar tweede memoir.' 'Oh. Dat magische boek ging over een dood, toch?' 'Die van haar man. Dit gaat over de dood van haar dochter.' Haar ogen werden groot. Ze zei helemaal niets meer. Ik begon hiermee omdat ik vond dat Blue Nights verder weg blijft. Het is de moeder in haar die toch iets probeert te beschermen, de herinneringen aan haar dochter die toch vooral van haarzelf zullen blijven. In Het jaar van magisch denken gaat het verhaal waar het gaat, het laat zich als het ware mee voeren. Maar in Blue Nights merkte ik dat Joan Didion niet wist waar ze moest beginnen. Ze begint dan maar met het omschrijven van haar wereld. De dagen worden langer. Het licht blijft langer hangen, nachten zijn blauw voordat ze in schaduwen verdwijnen. "This book is called Blue Nights because at the time I began it I found my mind turning increasingly to illness, to the end of promise, the dwindling of the days, the inevitability of the fading, the dying of the brightness. Blue nights are the opposite of the dying of the brightness, but they are also its warning." (pag. 4) En dan de sprong in het diepe. Ik vertelde aan iemand dat Magisch denken gaat over rouw, terwijl Blue Nights meer vertelt over verliezen. Zowel mensen, als tijd. Het ouder worden. Zoals ieder onderwerp behandelt Didion ook dit geval op een heel eigen manier. Gewoon, eerlijke woorden. Menselijk. Direct. Bijna automatisch heeft dat invloed op de manier waarop jij leest. En dan komt stiekem die gedachte bij je naar boven: wie moet er voor haar zorgen? Ze is ondertussen 77 jaar oud en ze ziet er al zo breekbaar uit. Wie wordt er gebeld als er haar iets overkomt? Een paar hoofdstukken later geeft ze daar antwoord op, gewoon, alsof ze wist dat de vraag gesteld zou worden. Indrukwekkend. Confronterend. Ik ben zo blij dat ik haar dit jaar heb mogen 'ontdekken'.

Người đọc Andrea Itúrburu từ Mae Pu Kha, San Kamphaeng District, Chiang Mai, Thailand

Người dùng coi những cuốn sách này là thú vị nhất trong năm 2017-2018, ban biên tập của cổng thông tin "Thư viện Sách hướng dẫn" khuyến cáo rằng tất cả các độc giả sẽ làm quen với văn học này.